Η βρώση και η πόση στο διάβα της ιστορίας... Εκφράσεις συναισθημάτων που ξεπερνούν κατά πολύ τις απλές βιολογικές ανάγκες.
Τις συναντάμε σε κάθε μικρή και μεγάλη αφήγηση που αγκαλιάζει την πολύπλευρη ανθρώπινη δημιουργικότητα:
Στον Παράδεισο, ήταν ο καρπός από το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού που οδήγησε τους πρωτόπλαστους στην έξοδο, στη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση το ιστορικό κουτσομπολιό θέλει την Μαρία Αντουανέτα να προκαλεί τους εξαθλιωμένους Παριζιάνους με τα «περί παντεσπανιού», στην αρχαία ελληνική μυθολογία οι ιστορίες σημαδεύονται από το νέκταρ, την αμβροσία, τα μήλα των εσπερίδων...
Είναι αυτός ο κεντρικός ρόλος της τροφής και του ποτού στην ανθρώπινη κουλτούρα που τα έκανε να εισχωρήσουν βαθιά στη λαϊκή παράδοση, είτε με «κοσμοθεωρητικά» αποφθέγματα - «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι πιάσει...» - είτε με σεξουαλικά υπονοούμενα - «φάε λάδι και έλα βράδι»..., που αποτέλεσε έμπνευση για κάθε μικρή - «μέχρι τώρα όλοι συνδύαζαν την ευφυΐα με την τρέλλα ή την τρέλλα με τη μέθη, κανείς όμως τη μέθη με την ευφυΐα» (Μαρσιανός) - ή μεγάλη - «εν τω οίνω η αληθεία» (Αλκαίος) - φιλοσοφία... τραγούδια που «αναδύθηκαν» από τα βάθη των ποταμών - «θέλω να πιω όλο τον Βόσπορο...» - και λέξεις που ντύσανε σαρκαστικά τη διαχρονική, γλυκιά διαμάχη ανάμεσα στα δύο φύλα - «όταν εμείς πίνουμε μπύρες, εκείνες συνομωτούν...» (Μπουκόφσκι)... Λόγια προς ανάμνηση - «Λάβετε, φάγετε...Πίετε εξ αυτού πάντες...» - και φαινόμενα σωτηρίας - «μάνα εξ ουρανού». Νησιά λήθης - «καρποί των Λωτοφάγων» - και δηλητήρια απελπισίας - «με πότισε φαρμάκι»...
Όπως κι αν αντιμετωπίζει κανείς την τροφή και το πιοτό, όσο χώρο από τις αισθήσεις του κι αν τους αφιερώνει, θα συνιστούν εσαεί στοιχεία δημιουργίας, απόλαυσης και αυτογνωσίας... Και κάτι παραπάνω...ένα εκλεκτό έδεσμα θα αποτελεί πάντα την αφορμή μιας νέας αναζήτησης... και το «μεθυστικό κρασί του Διονύσου» (Νίτσε), το πιο γλυκό της καύσιμο...
No comments:
Post a Comment